losing the inspiration

i've been wanting to write again but i couldn't. no inspiration? im really not sure.
i find it lame when people tell me they need inspiration to write, to dance, to perform or to do whatever. Lame because they depend on other things to get them on the go. or maybe lame because they knew Edgar Allan Poe had to drink first before he writes? The norms of this world build who you are. but should it be that way?

Can losing the inspiration be the inspiration? yes, and only some could find the sense in it. It can be the drive for you to write again, dance, or just wake up everyday. the feeling of having no soul, makes you want to have a soul. and it is your journey to get that want. for the emptiness inside is never filled by another, but it is filled by self. others only patch the hole that defines your emptiness, they can only pacify but never satisfy.

find the beauty in the mess, it is a world not everyone is willing to explore. they look at the mess and just see it as is. thats why they hate it, why they always want to get away, to escape from. maybe finding the beauty in the mess brings peace in self. there just agitated because they are not in their comfort zone. but how can it be a comfort zone if you're not willing to make it one?

i could lead this entry to the norms and how i hate and love them. but i feel i've reached my point. losing the inspiration is my inspiration.

Hihinto ang Mundo

may nakapagsabi na sakin minsan na tuwing nakikita niya ako "TUMITIGIL" ang mundo niya. reaksyon ko? ah ok. kaartehan kasi...

tapos tinamaan ko. tumahimik ang aurora blvd. bumagal ang mga nagiihaw ng bbq sa kalye, tapos tumigil ang lahat. tangina totoo pala 'to. sinundan ng mga mata ko ang isang lalaki na matagal ko ng kilala. naramdaman kong napapangiti na ako. aba totoo pala ang ganito. pero bakit siya? napailing at natawa. biglang "Hi Nicole" sumagot ako ng "Hi-Hi ka diyan" habang magkasamang naglalakad paulit ulit sa isipan ko bakit siya. bakit siya. baaaakit siya. nanakaw ako ng tingin, mahuhuli niya ako at ngingiti siya sakin. putang inang kalandian 'to oh. Highschool? Kumain kami sa Saria, yung kainan sa kanto. dito kami unang naglunch together. highschool all over again. sinubukan niya ako picturan gamit ang cellphone niya. nag-flashback sandali ang paligid nung picturan ko naman siya nung kumakain kami madalas dito. tinignan ko ulit siya, BAKIT?

pagkatapos kumain kami ng ice cream na binibilhan namin sa tapat ng school namin, umupo sa naglulumang bench at tinignan ang nabubulok na school. ang awkward ng feeling. dapat bang kiligin ako? dapat bang magswimming ulit ako sa swimming pool na dahan dahan naubos ang tubig? nabingi ako sa ingay sa loob ng utak ko. tapos narinig ko siya tumawa.

bakit siya? kasi sa katahimikan niya dun ako nag-ingay. sa kacornihan niya dun ako naging patawa. sa pagiging simple niya dun ako nagpakacreative. dahil iniwan niya ako dun ako naging matapang. nung nawala siya dun ko natanggap kung ano ako. ngayon na andiyan siya...hihinto ang mundo kasi sakanya ako nagkamundo. niyakap ko siya at ng walang sabi sabi umalis ako.

parang joke time kasi yung humihinto ang mundo, pero totoo pala siya. medyo nakakatakot, pero babalikan ko siya. sa pagkukulang niya, nabuo ko ang sarili ko. parang ganun.

duwag pala ako.

Roller Coaster

kung takot ka, sa pilitan sumakay. pag handa ka naman, ramdam mo ang kaba, takot at excitement sa puso mo. may feeling kasi ako na pag sumakay ako ng roller coaster pwede ko ito ikamatay, may risk.

umupo ako, na may ngiti sa mukha. kahit wala yung kinakabit for protection sasakyan ko pa rin 'to. tapos dahan dahan ng umaandar, para bang nilalambing ng gulong yung tracks. dahan dahan din bumilis at biglang aaaaaaahhhh aakyat baba ikot waaaaah babagal bibilis bwebwelo akyat baba kaliwa kanan ikot ikot aaaaaah aayaw ka pero gusto mo pa talaga hihilain ka tapos aaaaah biglang baba dahan dahan titigil.

pagod ka na, tapos na ang roller coaster ride pero bumalik ulit ako. at uulit ulitin ko ito...dahil hinahanap hanap ko ang thrill ang sarap ang excitement ang rush ang di madescribe na pleasure na nadadala, parang naiihi na hindi. kagigil, ang saya.

hanggang...*uwaaaaaak* bakit ako nasusuka?

pintura

pumunta ako sa hardware store para bumili ng pintura. tinignan ko ang swatch, at hirap akong piliin kung anong kulay ng green ang gusto ko. Pinikit ko ang mata ko at naimagine ko na ang kwarto ko na may pader na berde. "Kuya itong green" inuwi ko ang lata sa bahay tinignan ng mabuti at naisip, "mehn ang ganda! pero hindi tama"

bumalik ako sa hardware store at kumuha ng blue, yellow at puti na pintura. inuwi ko ng may ngiti at excitement sa mukha. naiisip ko pa rin yung green na gusto ko pero iniisip ko mas maganda ang kalalabasan ng halo nitong mga ito.

sa isang malaking lalagyan naglagay ng blue, at saka nilagyan ng yellow. makikita mo yung diffusion of color how it blends with each other, blue trying to get in the yellow and vise versa. hinalo ko, hinayaan, hinalo at habang tumatagal dagdag ng blue, dagdag ng yellow at nakukuha ang tamang green :) minsan naooverpower ng blue ang yellow, pero ayos lang may yellow pa para ibalanse ang lahat pero masyadong green. kaya dagdag ng white, importante na may puti to bring that right mix and right lightness to the harsh shade thats been happening.

ng maubos na ang panghalo, kung ano man dinatnan nagpaghahalo ko yun ang pinahid ko sa pader. it might not be like the green na gusto ko nung una, but this is just right.

___________

may ideal something tayo sa buhay, pero hindi naman yun talaga ang gusto mo. mas maganda yung darating lang, dahan dahan mong makikita kung ano ang kalalabasan ng lahat. and it would be prettier and much more perfect than your ideal one. minsan sobrang gulo, kaya kelangan ng magbabalance. andiyan si Lord para gabayan ka, kayo, tayo. things will fall into place.